"Αυτή είναι η πατρίδα μου/ άδειοι τόποι/ ζουν, ελεύθερα/ περιμένοντας ανθρώπους/ παιδιά/ που ξένους/ ονομάζουν τώρα/ και πέτρες/ πολλές πέτρες/ να πέφτουν, στα κτίσματα.../ Αυτή είναι η πατρίδα μου/ μετρώ χαλάσματα/ στις μνήμες μου/ παλιώσαμε/ όσο γυρίζουν βάσανα και ελπίδες/ σε παλιά κατώγια/ ασπρίσαμε/ μαζί με τα χιόνια/ ερχόμαστε και φεύγουμε/ δίπλα σε γάργαρα νερά/ δάση/ εκκλησιές, σχολειά/ και ξωτικά.../ που ψάχνουν μαθητές/ γεφύρια με καμάρες/ σαν το νερό ερωτεύονται/ και τα πλατανόφυλλα/ που παίζουν/ στην υγρή επιφάνεια/ των καιρών και των χρόνων.../ Αυτή είναι η πατρίδα μου/ άδειοι τόποι/ ξένων μητέρα/ που ξένους γεννά/ και ξένους φέρνει/ σε κάθε γωνιά/ του κόσμου/ σε ξένη νοσταλγία/ και δική μου/ για μια πατρίδα..."
Γιάννης Βέλλης