Αναδημοσιευση απο το ιστολογιο: "THESPROTIAnews"
Ο «τρελός» του χωριού
Γράφει ο Παύλος Σπίτας «Μικρός βοηθούσα το θείο μου στο μαγαζί , δίπλα στο πρακτορείο. Ο Κ. περνούσε τη μέρα του στο πρακτορείο. Καθισμένος σε μια καρέκλα παρατηρούσε τον κόσμο. Απέναντι ήταν η πιάτσα των ταξί. Κάνανε άγριες πλάκες στον Κ. Τις περισσότερες φορές τα ίδια άτομα ξεκινούσαν την πλάκα. Ο Τ. την ώρα που κάποιος απασχολούσε τον Κ, έδενε μ’ένα σπάγγο την πίσω ‘θηλιά’ του παντελονιού του με την καρέκλα. Μετά γέμιζε ένα ποτήρι με παγωμένο νερό και ξαφνικά το πέταγε στα μούτρα του . Έντρομος εκείνος πετάγονταν πάνω παίρνοντας μαζί του και την καρέκλα. Θυμάμαι την έκπληξη και τον τρόμο στα μάτια του. Ο Κ. προσπαθούσε ν’απελευθερωθεί από την καρέκλα και γύρω του το πλήθος γελούσε και κοροίδευε.»(Γ.Σ)
Ο Κ. γεννήθηκε σκουρόχρωμος, ευαίσθητος, καλόκαρδος και πολύ φτωχός. Η οικογένειά του δε μπορούσε να τον υπερασπιστεί. Είχε στενή σχέση με τον πατέρα του τον οποίο υπεραγαπούσε. Είχαν ένα άλογο, δουλεύανε μαζί, κάνανε θελήματα. Του άρεσε να φροντίζει τ’ άλογό του. Για κακή του τύχη, έχασε νωρίς τον πατέρα του, το μοναδικό του στήριγμα. Η αντίδρασή του, οι κραυγές του ,ξεσήκωσαν τη γειτονιά.. Μαζί με τον πατέρα του χάθηκε και η ρουτίνα του. Στα μάτια του ο παπά Γιάννης, απέκτησε μαγικές ιδιότητες. Αυτός είχε ‘πάρει’ τον πατέρα του. H εικόνα του παπα Γιάννη ως μπαμπούλα, ‘‘κάθε ηλιοβασίλεμα κατεβαίνει στο κελάρι με άσπρο ράσο και γράφει στο μπλοκάκι ποιόν θα πάρει’’ ήταν για μήνες το νέο υλικό της πλάκας.
Ο συνδυασμός ευαίσθητος και σκουρόχρωμος ερεθίζει, μαγνητίζει το «κοινωνικό κτήνος», την σκοτεινή πλευρά της ομάδας. Αυτή η σκοτεινή συλλογικότητα διψούσε για πλάκα. Στο βωμό της θυσιάζονται οι αδύνατοι και ευάλωτοι. Βρέθηκε όμως και κάποιος που πήγε κόντρα στο συλλογικό ασυνείδητο. Ήταν ο Ζήκος ,ένας παλιός αριστερός δάσκαλος. Αυτός μάζεψε τον Κ., το Γ., και άλλους από το δρόμο, και τους έμαθε να διαβάζουν τ’ απογεύματα σε μια αίθουσα του Δημοτικού.
Το κοινωνικό κτήνος ήταν κάτω από το παράθυρο, μαζεύοντας υλικό για την πλάκα της επόμενης μέρας. Η μοναχική προσπάθεια του δασκάλου δεν ήταν ικανή ν’ αλλάξει την προδιαγεγραμμένη πορεία του Κ. Ο Κ. περνούσε τη μέρα του στο πρακτορείο λεωφορείων. Το πρακτορείο σημαίνει ταξίδι, διαφυγή, ελπίδα. Αργότερα έκανε αναγνωριστικές διαδρομές διαφυγής με κατεύθυνση την Ηγουμενίτσα.
Περπατώντας στην επαρχιακή οδό Φιλιατών Ηγουμενίτσας, μακριά από την κατοικημένη εχθρική γι’ αυτόν περιοχή, ίσως είχε την ηρεμία να ονειρευτεί την οριστική διαφυγή στη Γερμανία, ίσως είχε τη φαντασίωση μιάς θριαμβευτικής επιστροφής. Για μήνες μάζευε φωτογραφίες από εφημερίδες και περιοδικά. Όλες γι’αυτόν ήταν η γή της επαγγελίας, η μοναδική ελπίδα η Γερμανία. Μονολογούσε διαρκώς: “ Θα πάω Γερμανία εγώ, μα το Χριστό , μα την Παναγία’. Χιλιάδες επαναλήψεις έπνιξαν κάθε δισταγμό, φόβο ή αμφιβολία. Το είπε και το έκανε .
Ο Κ. έφτασε στο σταθμό του Μονάχου. Ένα και μοναδικό ταξίδι από το Φιλιάτι στο Μόναχο. Αυτό το ταξίδι ήταν η κορύφωση του δράματος, η ουτοπία, η σύγκρουση της απόλυτης εξιδανίκευσης με την ωμή πραγματικότητα. Άλλες εικόνες, πολύ κρύο, άλλοι άνθρωποι ,άλλη γλώσσα. Αυτό το ταξίδι τα είχε όλα ,ελπίδα, φόβο και ανασφάλεια αγωνία, ματαίωση και απελπισία. Ο Κ. δε μπόρεσε. Ήταν μια άνιση μάχη με τη μοίρα με το πεπρωμένο που τον καταδίκασε από τη στιγμή που γεννήθηκε. Η επιστροφή ήταν πολύ διαφορετική. Η ελπίδα χάθηκε για πάντα.
Η Γερμανία έγινε αφορμή για ένα νέο γύρο πλάκας. Η σκοτεινή πλευρά της ομάδας ξαναβρήκε τον αδύνατο στόχο της και χίμηξε πάνω του χωρίς έλεος. H “τρέλα” ήταν πια θέμα χρόνου. Τότε μόνο σταμάτησε η άγρια καθημερινή καζούρα. Τη θέση της πήραν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και τσιγάρα κερασμένα. Οι κάτοικοι βλέποντας κάθε μέρα τον Κ. να περιφέρεται ρακένδυτος, βρώμικος, μονολογώντας φράσεις ακατάληπτες, ασυνείδητα ένιωθαν ανακούφιση. Αυτή την κρυφή ανακούφιση που νιώθουμε κάθε φορά που συμβαίνει κάτι κακό στους άλλους και όχι σ’ εμάς. Η πόλη επιτέλους είχε αποκτήσει τον τρελό που τόσο επιθυμούσε.
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011
