ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
Χαριτωμένη συντροφιά μού λέει να τραγουδήσω
Κι εγώ τους λέγω δεν μπορώ, τους λέω δεν το ξέρω
Για πιάστε με να σηκωθώ και βάλτε με να κάτσω
Και φέρτε μου παλιό κρασί να πιω για να μεθύσω
Να πω τραγούδια θλιβερά και παραπονεμένα
Τραγούδια για την ξενιτιά, τραγούδια για τα ξένα
Παρηγοριά ’χει ο θάνατος, παρηγοριά ’χει ο Χάρος
Μα ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει
Χωρίζει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα
Χωρίζει και τ’ αντρόγυνο το πολυαγαπημένο
Στον τόπο που χωρίζουνε χορτάρι δε φυτρώνει
Κι άμα φυτρώσ’ κανά κλωνί, το λεν αλησμοχόρτι
[ Από το ιστολόγιο: "Γυάλινα Γιάννενα" ]
Χαριτωμένη συντροφιά μού λέει να τραγουδήσω
Κι εγώ τους λέγω δεν μπορώ, τους λέω δεν το ξέρω
Για πιάστε με να σηκωθώ και βάλτε με να κάτσω
Και φέρτε μου παλιό κρασί να πιω για να μεθύσω
Να πω τραγούδια θλιβερά και παραπονεμένα
Τραγούδια για την ξενιτιά, τραγούδια για τα ξένα
Παρηγοριά ’χει ο θάνατος, παρηγοριά ’χει ο Χάρος
Μα ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει
Χωρίζει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα
Χωρίζει και τ’ αντρόγυνο το πολυαγαπημένο
Στον τόπο που χωρίζουνε χορτάρι δε φυτρώνει
Κι άμα φυτρώσ’ κανά κλωνί, το λεν αλησμοχόρτι
[ Από το ιστολόγιο: "Γυάλινα Γιάννενα" ]
ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ (Πολυφωνικό)
Χαριτωμένη συντροφιά μου λέει να τραγουδήσω,
να πω τραγούδια θλιβερά και παραπονεμένα,
κι εγώ τους λέω: - Δεν μπορώ, τραγούδια δεν τα ξέρω.
Βαστάξτε με να σηκωθώ και βάλτε με να κάτσω,
τα ποδαράκια με πονούν, τα γόνατα με σφάζουν,
μʼ επήραν τα γεράματα, άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Και τώρα για τους φίλους μου, για τους αγαπημένους,
θα πω τραγούδια θλιβερά και παραπονεμένα.
Η ξενιτιά κι η (γι)ορφανιά, η πίκρα κι η αγάπη,
τα τέσσερα τα ζύγιασαν, βαρύτερα είνʼ τα ξένα.
Πάνουν ανύπαντρα παιδιά κι έρχονται γερασμένα.
[...μια εκδοχή της "ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ" όπως περιέχεται στη συλλογή του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΤΣΙΑ "ΠΩΓΩΝΙ, ΔΕΡΟΠΟΛΗ / ΗΘΗ ΚΙ ΕΘΙΜΑ".
Ο συγγραφέας δείχνει να σέβεται την προφορικότητα του είδους δίχως να προχωρά σε λειάνσεις της γλώσσας στο τραγούδι αυτό.
Πηγή: "Πολυφωνικό Δίκτυο" - Άπειρος]
Χαριτωμένη συντροφιά μου λέει να τραγουδήσω,
να πω τραγούδια θλιβερά και παραπονεμένα,
κι εγώ τους λέω: - Δεν μπορώ, τραγούδια δεν τα ξέρω.
Βαστάξτε με να σηκωθώ και βάλτε με να κάτσω,
τα ποδαράκια με πονούν, τα γόνατα με σφάζουν,
μʼ επήραν τα γεράματα, άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Και τώρα για τους φίλους μου, για τους αγαπημένους,
θα πω τραγούδια θλιβερά και παραπονεμένα.
Η ξενιτιά κι η (γι)ορφανιά, η πίκρα κι η αγάπη,
τα τέσσερα τα ζύγιασαν, βαρύτερα είνʼ τα ξένα.
Πάνουν ανύπαντρα παιδιά κι έρχονται γερασμένα.
[...μια εκδοχή της "ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ" όπως περιέχεται στη συλλογή του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΤΣΙΑ "ΠΩΓΩΝΙ, ΔΕΡΟΠΟΛΗ / ΗΘΗ ΚΙ ΕΘΙΜΑ".
Ο συγγραφέας δείχνει να σέβεται την προφορικότητα του είδους δίχως να προχωρά σε λειάνσεις της γλώσσας στο τραγούδι αυτό.
Πηγή: "Πολυφωνικό Δίκτυο" - Άπειρος]
http://www.youtube.com/watch?v=LWGdsRXE5vU&feature=player_embedded#! |
"Γυάλινα Γιάννενα"
"Πολυφωνικό Δίκτυο"