Ποίηση - Απαγγελία: Άννα Στεργίου / Κλαρίνο: Δόκιμος Χαραλάμπους]
Δεν είμ' εγώ μήτε θνητή μήτε θεά,
αέρας γίνομαι, ασημένια βροχή,
φωτιά και πυρωμένο σίδερο,
πλάτανος και καρυδιά,
αρνί και λύκος...
Σκιάζομαι...
φωνές του Δευκαλίωνα και της Πύρρας
με καλούν να ταξιδέψω στη γη των Θεσπρωτών,
των Χαόνων και των Μολοσσών.Δεν είμ' εγώ μήτε θνητή μήτε θεά,
αητός που σκίζω τον αέρα,
στάχυ στη γη φυτρώνω,
στα βουνά κλείνομαι,
στα χέρια μου κρατώ ουρανό και γη.
Κορφολογώ...
γέλια και πάθη των ανθρώπων.
Κι ύστερα τις οιμωγές τους,
σαν τους βρουν αγάπες, πίκρες και βάσανα.
Το φιδίσιο Καλαμά, βιγλάτορας διαφεντεύω.
Δεν είμ' εγώ μήτε θνητή μήτε θεά.
Στις κορυφογραμμές της Μουργκάνας περνοδιαβαίνω,
πάνω στα βήματα όσων άφησαν τα όνειρά τους.
Κι αγκυλώνομαι στις κοφτερές πέτρες,
τις ακούω να μιλούν σιγανά,
ψιθυρίζουν της μοίρας το κάλεσμα,
τη γη που μπολιάστηκε με αίμα,
τον ποταμό που σέρνει δάκρυα,
τη λαχτάρα του γυρισμού.
Δεν είμ' εγώ μήτε θνητή μήτε θεά,
τραγούδια λέω μόνο, μοιρολόγια,
ξένη κι άξενη στον τόπο τούτο
που εξορίζει μακριά τα παιδιά του,
τα σκορπίζει στα πέρατα του κόσμου,
μα ομήρους τά 'χει να παλλεύουν πάντα τη σκιά του.
