Μνημεία και φύση μπορούν να προσελκύσουν επισκέπτες.
Είναι ερημωμένα και μόνο το Πάσχα και το καλοκαίρι, εμφανίζεται στα καφενεία και τις πλατείες κόσμος. Πρόκειται για τους απόδημους, που επισκέπτονται για διακοπές τα «πάτρια» χώματα.
Η έλλειψη κατοίκων είναι το οξύτερο πρόβλημα που κληροδότησε η ιστορία στην περιοχή.
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του ιερέα του χωριού Λια: «Είκοσι χρόνια που είμαι εδώ, έχω κάμει μονάχα τρεις γάμους με μόνιμους κατοίκους».
Σκαρφαλωμένα στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, όριο και... γεφύρι μαζί, τα 16 χωριά επουλώνουν τις πληγές της ιστορίας μέσα στη σιωπή. Όχι μονάχα τη σιωπή που παράγει η μνήμη του εμφύλιου πολέμου, αλλά και τη σιωπή των γηρατειών, που απελπισμένα αναζητούν ν' αφουγκραστούν νεανικές φωνές.
Δεν λείπουν, όμως, και οι... φωτεινές εξαιρέσεις. Μια νέα κοπέλα, η Λίτσα Ντάφλου-Δέτσικα, πήρε τη μεγάλη απόφαση και εγκατέλειψε την Αθήνα, προκειμένου να δοκιμάσει τις δυνάμεις της αναλαμβάνοντας τη διαχείριση του ξενώνα στο Λια. Προσφέροντας εξαιρετική φιλοξενία, «όλο το χρόνο, και με τις ίδιες τιμές ακόμη και το Πάσχα», στηρίζει τις προσδοκίες για το εγχείρημά της κυρίως στους ορειβάτες και τους κυνηγούς που επισκέπτονται το βουνό.
Οι ιστορικές μονές, τα πέτρινα γεφύρια, τα φαράγγια, όλα τόποι μοναδικής ομορφιάς, πριν από λίγα χρόνια (αλλά και σήμερα μερικές φορές) περάσματα των μεταναστών από την Αλβανία, μπορούν εύκολα να αποτελέσουν ελκυστικές πεζοπορικές διαδρομές.
Βέβαια είναι ανάγκη τα παλιά μονοπάτια που συνδέουν τα χωριά να καθαριστούν και να σημανθούν.
Η δημιουργία υποδομών για την προσέλκυση εναλλακτικών τουριστών, φαίνεται πως αποτελεί την μοναδική -ίσως- λύση για την επιβίωση των χωριών της περιοχής.
Τα «υλικά» για την υλοποίηση αυτού του στόχου, δεν λείπουν: Το βουνό το ίδιο, πρώτα απ' όλα, που με τις κορυφές του που φτάνουν τα 1806 μ., αναμφίβολα θα μπορούσε να «τραβήξει» πολλούς οικοτουρίστες.
Άλλωστε, περπατώντας κανείς στα μονοπάτια του, νιώθει έντονες τις μυρωδιές από τα δεκάδες αρωματικά φυτά και τσάγια που ευδοκιμούν στον τόπο αυτό, ενώ ο επισκέπτης δεν θα πρέπει να εκπλαγεί αντικρίζοντας τα δεκάδες γελάδια που το καλοκαίρι βόσκουν ελεύθερα στις πλαγιές του. Το βουνό είναι ένα ανεκτίμητο οικολογικό κεφάλαιο για την περιοχή, που με τον κατάλληλο σχεδιασμό θα μπορούσε να δώσει ζωή ακόμη και σε παραγωγικές/μεταποιητικές δραστηριότητες.
Παράδειγμα αποτελεί το χωριό Πόβλα, που πήρε το σημερινό του όνομα χάρη στους καλούς αμπελώνες της περιοχής και το ονομαστό κρασί τους.
Εφημερίδα "ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ"
Σάββατο, 03.04.2010
