 |
φωτό: Γιάννης Βέλλης |
"Τι ήταν η Ήπειρος/ μια συνείδηση, όταν ξαναγεννιόταν/ μια επανάσταση, όσο με σκότωνε/ μια αγάπη, παντοτινή/ ένας εφιάλτης, όταν την άφηνα/ έτσι δένεται ο άνθρωπος, όταν γεννιέται/με φτενά χώματα και πέτρες/ και αγαπιέται, όταν γυρίζει πίσω/ να σταθεί σε ότι του ανήκει/ κι ότι μοιράζεται/ με ίδια αγάπη/ πατρίδα, πόσο μου λείπεις/ και πόσο ξένη είσαι/ από τα παιδιά σου/ όσο και εγώ, σε άλλα μέρη/ αντικρίζω τον ήλιο/ από άλλη πλευρά/ όσο και εσύ, τα παιδιά σου/ αυτή η γη, όλο κύκλους και μπερδέματα/ μα σε έχω μέσα μου/ και εσύ, καρδιά μου/ ας δούμε τον ήλιο μαζί/ και το χάραμα".
Γιάννης Βέλλης
