Ένας Χιώτης "αναλύει" και παρουσιάζει έναν Θεσπρωτό ποιητή!

Η δύναμη του διαδικτύου σε όλο της το μεγαλείο!

Η μοίρα έλαχε - και την ευγνωμονώ γι' αυτό -  να γνωρίσω μέσω διαδικτύου έναν εξαίρετο άνθρωπο των γραμμάτων, τον Χιώτη Λεωνίδα Πυργάρη, και μέσω αυτού γνωρίζω τώρα κι έναν εκπληκτικό συμπατριώτη μου Θεσπρωτό, τον ποιητή Ηλία Τσάπε!
Έπρεπε φαίνεται να ταξιδέψει το έργο του Ηλία Τσάπε στην ακριτική Χίο πρώτα, για να γίνει γνωστό και στην πατρίδα του, την επίσης ακριτική Θεσπρωτία.

Είμαι βέβαιος πως η πατρώα γη, η Θεσπρωτίδα, και όλοι εμείς οι συμπατριώτες του Θεσπρωτοί θα τον αγκαλιάσουμε και θα αναγνωρίσουμε το εκπληκτικό του έργο με τη βοήθεια και του φίλου του Λεωνίδα Πυργάρη που αναλύει ένα από τα ποιήματα του Ηλία.

[Χριστόφορος Πουλίζος]

______________________________________________________________

[Λεωνίδα Πυργάρη – Φιλολόγου]

Χίος: 8 Ιανουαρίου 2014

Ο ΘΕΣΠΡΩΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΤΣΑΠΕΣ

Ο ποιητής Ηλίας Τσάπες γεννήθηκε στο Καστρί Ηγουμενίτσας το 1960. Φοιτήσαμε μαζί στη Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, κατά τα έτη 1980-84. Είναι πνευματικός εργάτης έντιμος και γνήσιος, και φίλος εκλεκτός. H αδελφική σχέση που διατηρώ μαζί του πάνω από 30 χρόνια αποτελεί για μένα ξεχωριστή τιμή! Ο Ηλίας διακονεί την ποίηση από τα χρόνια κιόλας τών πανεπιστημιακών του σπουδών. Το έργο του εκπέμπει γνησιότητα και αλήθεια, διότι είναι το απαύγασμα μιας αυθεντικής, καλλιεργημένης και φωτισμένης συνείδησης. Για την Ήπειρο, ο Τσάπες είναι ένα αξιόλογο πνευματικό μέγεθος, του οποίου η ποιητική και λογοτεχνική αξία θα φανεί στα επόμενα χρόνια.

Υπηρετεί σήμερα ως Φιλόλογος Καθηγητής σε Γυμνάσιο τής Ηγουμενίτσας. Έχει εκδώσει, κατά τα τελευταία χρόνια, τέσσερις ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης» στην Αθήνα. Μεγάλο μέρος τού ποιητικού του έργου έχω ήδη αναλύσει και κάποια στιγμή αυτό θα εκδοθεί. Προς το παρόν, παρέχω αναλυμένο στους συμπατριώτες τού ποιητή Θεσπρωτούς ένα δείγμα τής ποιητικής του γραφής, το ποίημα «Μνήμες γης Θεσπρωτίδος», το οποίο ανήκει στην ποιητική συλλογή «Ένας Άγγελος μάσα στη Νύχτα».

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ερμηνευτική προσέγγιση τού ποιήματος τού Ηλία Τσάπε

«Μνήμες γης Θεσπρωτίδος»

«εγενήθην ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδω,

ηγρύπνησα και εγενόμην ως στρουθίον μονάζον επί δώματος».

( Έγινα όμοιος με πελεκάνο που περνά τις μέρες του στην έρημο. Κατάντησα σαν κλαψοπούλι που κράζει κλαψιάρικα τη νύκτα σ’ ερειπωμένο σπίτι)

Ψαλμός Δαυίδ

ΜΝΗΜΕΣ ΓΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΔΟΣ

Μέσα στις πέτρες άνοιξα τα μάτια μου

Άγγιξα ένα κομμάτι ουρανού και πάλι

στην αυλή των σκιών τα μάτια έκλεισα

Γυρίζω το σκοτεινό μου πρόσωπο αργά στον ήλιο

Μακριά η αυγή μέσα στον κόσμο

Το φως λιγοστό μέσα στα μάτια των ανθρώπων

Το χώμα πικρό στις ρίζες μου

Μου ’λειψαν

το σπαθί, το χωράφι, ο πλούτος

Μέσα στις πέτρες έζησα τα χρόνια μου

Όσο κι αν θέλησα

την ψυχή μου ν’ απλώσω δίνοντας

μια χαρούμενη νότα μες στο χειμώνα ή

μια ιδέα που γκρέμιζε τη νύχτα

έγερνε το κορμί στην ταπείνωση

Δεν άκουσα το λόγο των πουλιών

Δεν είδα

το ζεστό χέρι μες στα φύλλα των δέντρων

Δεν άγγιξα

τη γαλήνη στο αίμα των ανθρώπων

Οι πέτρες που με συνοδεύουν έκλεισαν

την καρδιά μου στη νύχτα

Το ποίημα, που ανήκει στην ποιητική συλλογή «Ένας Άγγελος μέσα στη Νύχτα», απαρτίζεται από τρεις ανόμοιες στροφές, όπου κυριαρχεί η ελεύθερη και ανομοιοκατάληκτη στιχουργία. Η πρώτη στροφή συνίσταται από 9 στίχους, η δεύτερη από 6 και η τελευταία από 7.

Εντοπίζουμε τούς θεματικούς πυρήνες τών τριών στροφών-ενοτήτων:

1^η στροφή: Η αρχή τής ζωής τού ποιητή «μέσα στις πέτρες».

2^η στροφή: Μοίρα τού ποιητή είναι νά ’ναι δεμένος με τις «πέτρες».

3^η στροφή: Οι «πέτρες» ενοχοποιούνται για την απουσία τού Παραδείσου από την ψυχή τού ποιητή.

Το ποίημα είναι μια προσωπική εκμυστήρευση τού ποιητή. Απογυμνώνοντας τήν ψυχή του, αποκαλύπτει ποια επίδραση άσκησε στον ψυχισμό του η πατρώα γη, η Θεσπρωτίδα. Αυτή έθεσε τα θεμέλια για τη διαμόρφωση τού ψυχικού και συναισθηματικού του σύμπαντος και βεβαίως καθόρισε και το ύφος τής μεταγενέστερης ποιητικής του γραφής!

Αυτό το ποίημα, εξεταζόμενο εκ παραλλήλου με το «Πέτρινα Γιάννενα», απαντά ποια μπορεί να υπάρξει η επιρροή τού περιβάλλοντος – φυσικού και κοινωνικού-πολιτισμικού – στην οικοδόμηση τού ψυχοσυναισθηματικού σύμπαντος ενός ανθρώπου: οι αρχετυπικές εγγραφές και αποτυπώσεις τού περιβάλλοντος επί τού παιδικού και νεανικού ψυχισμού, με τη σφοδρότητα τού συγκινησιακού βιώματος που τις συνοδεύει, εξελίσσονται πολλές φορές στον καθοριστικότερο παράγοντα για τη δημιουργία τού ευαίσθητου ανθρώπου και μεταγενέστερου καλλιτέχνη.

Εκφραστικά μέσα:

α) μεταφορές-σύμβολα (πέτρες, ουρανός, αυλή τών σκιών, σκοτεινό πρόσωπο, ήλιος-φως, αυγή, πικρό χώμα, ρίζες, σπαθί, χωράφι, πλούτος, χειμώνας-νύχτα, πουλιά, ζεστό χέρι, φύλλα τών δέντρων, αίμα τών ανθρώπων, οι πέτρες έκλεισαν την καρδιά μου στη νύχτα):

- πέτρες: Ο ποιητής ομολογεί πως είδε το πρώτο φως «μέσα στις πέτρες». Δηλαδή γεννήθηκε στο Ηπειρωτικό τοπίο, όπου κυριαρχεί η πέτρα και οι ορεινοί όγκοι τών Ηπειρωτικών βουνών. Οπότε αυτή η αναφορά γίνεται σε επίπεδο κυριολεξίας.

Όμως μπορούμε, σε μεταφορική ανάγνωση, να δούμε πίσω από το ένδυμα αυτής τής λέξης και την τραχύτητα, σκληρότητα – ή και αντιπνευματικότητα; – τών ανθρώπων τού συγκεκριμένου χώρου, ιδιότητες που λειτούργησαν αρνητικά ως προς τη δυνατότητα ανοίγματος γεφυρών ουσιαστικής επικοινωνίας τού ποιητή με τους ανθρώπους τού συγκεκριμένου κοινωνικού-πολιτισμικού περιβάλλοντος.

Ο στ. 1, με την αναφορά του στις «πέτρες», καθώς και οι στ. 10 και 21, όπου πάλι γίνεται τέτοια αναφορά, ανακαλούν συνειρμικά τούς στίχους «Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες/τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα…» από το ποίημα τού Γιώργου Σεφέρη «Β΄Μυκήνες».

« …………………………………………….

Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες·
τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες, τη μοίρα μου.
Πληγωμένος από το δικό μου χώμα
τυραννισμένος από το δικό μου πουκάμισο
καταδικασμένος από τους δικούς μου θεούς,
τούτες τις πέτρες.

……………………………………………..»

Βέβαια ο Σεφέρης συνδέει τις πέτρες με τη βαριά προγονική κληρονομιά, με τον αρχαίο πολιτισμό σ’ όλες του τις εκφάνσεις και αποτυπώσεις, τον οποίο ο νεοέλληνας είναι ανήμπορος να σηκώσει και να αναδειχτεί αντάξιος κληρονόμος του. Οι «μεγάλες πέτρες» στο Σεφέρη είναι η τεράστια ευθύνη τού νεοέλληνα απέναντι στη βαρύτιμη προγονική κληρονομιά. Αντίθετα, εδώ οι «πέτρες» δεν έχουν τέτοιο περιεχόμενο: είναι το περιβάλλον, φυσικό και ανθρώπινο, που «τραβά προς τα κάτω» τον πνευματικό άνθρωπο-ποιητή και το οποίο ωστόσο, παρά τη μαυρίλα του, εξελίσσεται μακροπρόθεσμα σε κιβωτό ψυχικής Ανάστασης τού ποιητή!

- ένα κομμάτι ουρανού: Καθαρά μεταφορική η χρήση τής φράσης: παρόλο που γεννήθηκα σε περιβάλλον βαρύ, βαλτώδες και ελάχιστα πνευματικό, μπόρεσα από το πρώτο μου ξεκίνημα να αγγίξω τον ουρανό, δηλαδή να φτερουγίσω πνευματικά και ποιητικά-καλλιτεχνικά.

- αυλή των σκιών: Το αντιπνευματικό και βαρύ περιβάλλον τού νεαρού ποιητή τον καθηλώνει και τον φυλακίζει. Τις ροπές του για πνευματική ανάταση ένα τέτοιο περιβάλλον τις αποθαρρύνει και τις υποστέλλει.

-το σκοτεινό μου πρόσωπο: Μεταφορική η φράση. Όταν ζει κανείς μέσα στα πνευματικά σκοτάδια τών συνανθρώπων του (αγραμματοσύνη, προκαταλήψεις και στερεοτυπικές αντιλήψεις, απουσία ουσιαστικών ενδιαφερόντων βίου), είναι αναμενόμενο τη δική τους σκοτεινιά να την κάνει και ο ίδιος κτήμα του, όσες δυνάμεις εσωτερικής αντίστασης κι αν διαθέτει. Οπότε, σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δηλαδή ο κοινωνικός περίγυρος σέ απειλεί με καταβύθιση και πνευματικό καταποντισμό στον ωκεανό τής μικρόνοιας και κουφότητας, η λύση είναι μία: η φυγή! Έχει δηλαδή χρέος προς τον εαυτό του ο άνθρωπος που αισθάνεται πνευματικός να αναζητήσει αλλού το χτίσιμο τής ατομικής του φωλιάς, ώστε να μπορέσει ανασυντάσσοντας και συγυρίζοντας την ακαταστασία τού εαυτού του να πορευτεί αρχικά προς το ατομικό φως (αυτοσυνειδησία) και μετά προς το φωτισμό τών υπολοίπων.

- ήλιος-φως: Όχι μόνο τα γράμματα και η μόρφωση στην ευρεία έννοια, αλλά κυρίως η αυτογνωσία και αυτοσυνειδησία, που για να σε επισκεφθεί απαιτείται περισυλλογή και εσωτερική μοναξιά.

- μακριά η αυγή μέσα στον κόσμο: Σε κυριολεκτικό επίπεδο, αυγή είναι η χρονική φάση κατά την οποία διαλύονται τα σκοτάδια τής νύχτας και ανατέλλει η μέρα και το φως.

Εδώ πρόκειται για μεταφορά: Όσο ζει κανείς μέσα στον κόσμο, το ξημέρωμα και το φως δεν έρχεται! Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή! Χρειάζεται αναχωρητισμός και ενδοσκόπηση.

- το φως λιγοστό μέσα στα μάτια των ανθρώπων: Ο στίχος λιγότερο δηλώνει την ακαλλιεργησία και αμορφωσιά και περισσότερο την ψυχική ισοπέδωση και ηθική εκβαρβάρωση.

- το χώμα πικρό στις ρίζες μου: Το περιβάλλον απ’ όπου αντλούσα τα απαραίτητα «συστατικά» για το μεγάλωμά μου, όπως το δέντρο ή το φυτό αντλεί με τις ρίζες του τα υλικά που χρειάζεται από το χώμα, ήταν ακατάλληλο και επικίνδυνο για μένα.

- Μού ’λειψαν/το σπαθί, το χωράφι, ο πλούτος: Ο ποιητής εκτιμά πως, ζώντας σε περιβάλλον υποδεέστερο τών δικών του αναγκών, υποσιτιζόταν πνευματικά και ηθικά. Τον είχε κυριέψει η πείνα τού Ήλιου και γι’ αυτό έπρεπε να φύγει.

Ο κοινωνικός μικρόκοσμος τών παιδικών και εφηβικών χρόνων τού ποιητή τού στερούσε το σπαθί, το χωράφι και τον πλούτο.

Το σπαθί είναι πολεμικό εργαλείο με το οποίο κατακτά ο πολεμιστής τον αντίπαλο. Συνεπώς είναι ταυτόσημο όχι μόνο τού αγώνα αλλά κυρίως τής νίκης επί του αντιπάλου. Διαδεδομένη η φράση «νίκησε με το σπαθί του», δηλαδή με την αξία του. Άρα, στην περίπτωσή μας, η ζωή τού ποιητή στο μικρόκοσμο τής τοπικής του κοινωνίας θα αποτελούσε γι’ αυτόν τροχοπέδη στις πνευματικές του αναζητήσεις και στους αγώνες του με το σκοτάδι.

Το χωράφι πάλι είναι το περιβάλλον (οικογενειακό και κοινωνικό) που τις περισσότερες φορές λειτουργεί παρεμποδιστικά στην πνευματική και ηθική αυτονόμηση και αρτίωση ενός ανθρώπου.

Ο πλούτος είναι το αποτέλεσμα τής καλλιέργειας τού χωραφιού. Για να υπάρξει πλούσια συγκομιδή, αμητός, πρέπει ο γεωργός να σκάψει και να φροντίσει το χωράφι. Όταν όμως τον εμποδίζουν σ’ αυτή του τη δραστηριότητα οι άλλοι, πρέπει να φεύγει. Το ίδιο και ο πνευματικός γεωργός: για να σκαλίσει το χέρσο χωράφι τής ψυχής του και να συγκομίσει πλούσιο αμητό πρέπει να μείνει μόνος!

- χειμώνας-νύχτα: Ο πνευματικός λήθαργος τών συνανθρώπων, που όσο κι αν προσπαθεί ο ανήσυχος πνευματικός άνθρωπος να τους ανασύρει από το βυθό τής μακάριας δυστυχίας τους δεν το κατορθώνει!

- Δεν άκουσα το λόγο των πουλιών: Το περιβάλλον τών συνανθρώπων μού στάθηκε εμπόδιο ν’ ανακαλύψω τις εσωτερικές μου φωνές.

- δεν είδα/το ζεστό χέρι μες στα φύλλα των δέντρων: Δεν ένιωσα τη ζεστασιά και θαλπωρή τής ψυχικής επικοινωνίας με τους άλλους.

- Δεν άγγιξα/τη γαλήνη στο αίμα των ανθρώπων: Δεν αισθάνθηκα οι συνάνθρωποί μου νά ’ναι γαληνεμένοι, δηλαδή ψυχικά ισορροπημένοι, άρα πραγματικά ευτυχισμένοι.

- Οι πέτρες…έκλεισαν/την καρδιά μου στη νύχτα: Το περιβάλλον μου, το γεωφυσικό αλλά και το ανθρωπογενές-κοινωνικό, καθόρισε τη Μοίρα μου ως ανθρώπου άρα και ως ποιητή: φυλάκισε την καρδιά μου μέσα στη Νύχτα. Και φρουρό σ’ αυτή τη φυλακή τοποθέτησε τις πέτρες!

Νομίζουμε ότι αυτό το λογοτεχνικό σχήμα, του «από τον κόσμον έξω» ποιητή, παραπέμπει στο ποίημα τού Καβάφη «Τείχη». Και εκεί ο ποιητής απομονώνεται και εγκλωβίζεται στα τείχη τής ατομικής του μοναξιάς με μεγάλη την ευθύνη τού κοινωνικού περιβάλλοντος.

β) επαναλήψεις:

- στ. 1, 10 και 21: Ο ρόλος αυτής τής τριπλής επανάληψης είναι ότι εξασφαλίζει τη συνοχή, το σφικτό «δέσιμο» τών τριών μερών τού ποιήματος μεταξύ τους. Ακόμα υποβάλλει στον αναγνώστη την αίσθηση τής ψυχικής και συναισθηματικής καταπίεσης που υπέστη το ποιητικό υποκείμενο διαχρονικά.

γ) σχήμα κύκλου (στ. 1 και 21-22): Η ποιητική γραφή, μέσω τής κυκλικής μορφής που εμφανίζει, αποτυπώνει παραστατικά τη φυλάκιση, τον εγκλεισμό τού ποιητή μέσα στην ειρκτή τής κοινωνίας.

δ) προσωποποίηση (στ. 21-22): Οι πέτρες, προσωποποιημένες, έχουν φυλακίσει την καρδιά τού ποιητή μέσα στη φυλακή τής Νύχτας και στέκονται έξω από τη φυλακή σαν φρουροί για να μη δραπετεύσει η φυλακισμένη καρδιά.

Η εικόνα που προκύπτει απ’ αυτή την προσωποποίηση μάς οδηγεί, κατά συνειρμικό τρόπο, στους Ρωμαίους στρατιώτες που τοποθετήθηκαν ως φρουροί στον Τάφο τού Χριστού.

ε) εικόνες:

- στ. 1: Οπτική εικόνα: Ο ποιητής μέσα στο πετρώδες και ορεινό τοπίο τής Ηπείρου και ειδικότερα τής Θεσπρωτίδος.

- στ. 2: Οπτική εικόνα: Ο διψασμένος για Ουρανό ποιητής απεγνωσμένα υψώνει το χέρι του ψηλά για να τον αγγίξει!

Εξαιρετική ποιητική σύλληψη, που δείχνει την απόγνωση και απελπισιά τού υποκειμένου μέσα στη φυλακή τού περιβάλλοντος, φυσικού και ανθρωπογενούς.

- στ. 3: Οπτική εικόνα: Ο ποιητής, με κλεισμένα τα μάτια του, μέσα στη σκοτεινή φυλακή.

Ο ποιητής, που άγγιξε ελάχιστα τον Ουρανό, καθηλώνεται πάλι στον κόσμο τών σκιών (ανθρώπινη κοινωνία) και χάνει το φως του (εσωτερική όραση).

- στ. 4: Οπτική εικόνα: Ο ποιητής μέσα από το ανήλιαγο κελί του στρέφει δειλά το κεφάλι του προς τα πίσω για να δει τον ήλιο.

Εξαιρετική εικόνα που παραπέμπει στην εικόνα τών πλατωνικών δεσμωτών. Και στο σχετικό πλατωνικό μύθο οι αλυσοδεμένοι δεσμώτες εκλαμβάνουν τον κόσμο τού σκότους και της πλάνης ως το φυσιολογικό κόσμο και γι’ αυτό τον αποδέχονται αδιαμαρτύρητα. Μόνο ο ένας, που νιώθει άβολα γι’ αυτή του την κατάσταση και επαναστατεί εσωτερικά, στρέφει και ξαναστρέφει προς τα πίσω το κεφάλι του, ώσπου καταφέρνει να σπάσει τις αλυσίδες του και βγαίνοντας από τη φυλακή τών ψευδαισθήσεων να δει την αλήθεια και το φως!

- στ. 5: Οπτική εικόνα: Η στιγμή που χαράζει η μέρα, η φάση κατά την οποία διαλύονται τα σκοτάδια και επιτίθεται στη νύχτα το φως, το οριακό μεταίχμιο θανάτου-ζωής.

«Ροδοδάκτυλος Ηώς» χαρακτηρίζεται η Αυγή στην ομηρική ποίηση.

- στ. 15: Οπτική εικόνα: Ο ποιητής σαν εξαντλημένος και αποκαμωμένος πολεμιστής γέρνει, απογοητευμένος και αποθαρρημένος που οι προσπάθειές του να φωτίσει τη νύχτα τών συνανθρώπων του πέφτουν στο κενό και ναυαγούν.

Είναι πράγματι αποκαρδιωτικό για τον πνευματικό άνθρωπο, που κομίζει μια άλλη αλήθεια για τα πράγματα και θέλει να τη μοιραστεί και να τη μεταγγίσει στους διπλανούς του, να αντιμετωπίζεται περιφρονητικά και, κάποιες φορές, περιπαικτικά και ειρωνικά από εκείνους μάλιστα που είναι βυθισμένοι στο μαύρο σκοτάδι!

- στ. 18: Οπτική εικόνα που έχει αλληγορικό περιεχόμενο: Παραπέμπει στην ανυπαρξία ψυχικών γεφυρών ανάμεσα στον ποιητή και την κοινωνία.

- στ. 21-22: Οπτική εικόνα θαυμάσιας σύλληψης! Η καρδιά τού ποιητή φυλακισμένη μέσα στη σπηλιά τής σκοτεινής Νύχτας. Και οι πέτρες, που σ’ όλη του τη ζωή συνοδεύουν τον ποιητή, σε ρόλο φρουρών έχουν κλείσει το στόμιο τής σπηλιάς για να μη μπορέσει ποτέ να αποδράσει ο έγκλειστος!

Η εικόνα συνειρμικά οδηγεί τόσο στην εικόνα τών δεσμωτών τού πλατωνικού σπηλαίου, όσο κυρίως στην εικόνα τού Τάφου τού Χριστού μετά την Αποκαθήλωση. Το νεκρό σώμα τού Εσταυρωμένου τοποθετήθηκε σε σπήλαιο τού οποίου το στόμιο σφραγίσθηκε από μεγάλο λίθο «μετά κουστωδίας». Ωστόσο, παρά τα μέτρα φύλαξης τού Τάφου, ο Ήλιος τής Δικαιοσύνης ενίκησε κατά κράτος τον Άδη και τον καταντρόπιασε, διότι αυτός τούτος ο Τάφος είναι και η Ανάσταση!

Η νοηματική σχέση που διαπερνά ολόκληρο το ποιητικό σώμα (στ. 1-22) είναι η σχέση «αίτιο-αποτέλεσμα». Στη θέση τού αιτίου ανήκουν οι στίχοι 1-20, ενώ σ’ αυτήν τού αποτελέσματος οι στίχοι 21-22. Άρα, με κριτήριο την αιτιώδη σχέση τών μερών τού ποιήματος, ισχύει αυτού τού είδους η διαίρεση.

Αξιολογώντας τη συγκεκριμένη ποιητική πρόταση, θα λέγαμε ότι ο δημιουργός ευρισκόμενος σ’ έναν παροντικό χρόνο – που είναι ο χρόνος γραφής τού ποιήματος – κάνει ένα ταξίδι μνήμης στο παρελθόν. Συλλογίζεται, αποτιμά και βαθμολογεί τη σημασία και συμβολή τών βιωμάτων που αποκόμισε κατά την παιδική και νεανική του ηλικία από την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Θεσπρωτίδα. Εκμυστηρεύεται ότι εκείνος ο χώρος, και ως φυσικό περιβάλλον και ως ανθρωπογενές, καθόρισε μάλλον απόλυτα την ψυχοσύστασή του, η οποία με τη σειρά της έδωσε το στίγμα και τη σφραγίδα στο λογοτεχνικό του έργο. Δηλαδή ο ίδιος ο δημιουργός ομολογεί ότι τα βασικά χαρακτηριστικά τής ποιητικής του γραφής (η μελαγχολική έως καταθλιπτική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κινείται το ποιητικό του έργο, η συνεχής και αδιάλειπτη πάλη τού φωτός κατά τού σκότους και ο αγώνας τής Ζωής να κυριαρχήσει στο Θάνατο) έχουν τις ρίζες τους στα βιώματα εκείνου τού χώρου. Συνεπώς, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το συγκεκριμένο ποίημα ως κλειδί και απάντηση για το ύφος και το χαρακτήρα τής ποιητικής γραφής τού Τσάπε.