Περιδιαβαίνοντας τη Θεσπρωτική γη με τον Λεωνίδα Τζάνη! [Βελούνα]

Από το ιστολόγιο του Λεωνίδα Τζάνη με τίτλο: "Ατραπός"

Στην κορυφή της Βελούνας...

   
Νόστος ….αυτή είναι η πρώτη λέξη. Νόστος και η λαχτάρα να βρεθώ πάλι στην αγκάλη της Θεσπρωτικής Γης. Τα σημάδια των καιρών που ζούμε είχαν γίνει δυνατή τροχοπέδη για να κάνω αυτό το ταξίδι, και εμπόδιο στο σμίξιμο μου με το βουνό, τα δέντρα, τον καθαρό αέρα και τα χρώματα της Φύσης..

..Και ξαφνικά μέσα στην γκρίζα θολούρα της θλίψης που μας έχουν επιβάλει, εντελώς αναπάντεχα, ήρθε …η ξαστεριά και βρέθηκα να οδηγώ αφήνοντας πίσω την Ραβενή κατευθυνόμενος για του Λύκου…

…στην πλατεία του χωριού  στάθηκα κάτω από τον πλάτανο και κοιτώντας ψηλά,    εκεί που τα αγέρωχα σκοτεινά κλαδιά έσμιγαν με τα άστρα, άφησα τον τελευταίο αναστεναγμό…. απομεινάρι του άγχους της πόλης…Ξεκινώντας για κει πάνω ούτε ένα ψεγάδι άγχους δεν χωράει …γιατί εκεί πάνω με περιμένει η Βελούνα….

 

…με βήμα γοργό αφήνω το χωριό πίσω μου και το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής στην άκρη του χωριού με ξεπροβοδίζει…η σκοτεινή άσφαλτος με συντροφεύει για λίγο και πιο πάνω πια θα πάρω τον χωματόδρομο…για την ανάβαση στο Βουνό. Γοργά βήματα όπως και γοργά ο ξάστερος σκοτεινός ουρανός ξυπνάει  και αφήνει μια πορτοκαλί γραμμή εκεί που σμίγει με τα βουνά της Πίνδου….το πρώτο λαχάνιασμα αναμειγνύεται με τη προσμονή να φτάσω στον Προφήτη Ηλία, που αρχίζει να διακρίνεται λίγο πιο ψηλά. Τα χρώματα αδύναμα ακόμα αφήνουν τη θέση τους στους ήχους, με τα τιτιβίσματα των πουλιών, το θρόισμα των δέντρων …τελικά πόσο καταπραϋντικοί είναι αυτοί οι ήχοι για έναν Αστό, που το μόνο που ταλαιπωρεί την ακοή του είναι τα φλύαρα κορναρίσματα και η αγχωμένη βοή της πόλης. Ο πιο γλυκός ήχος όμως έρχεται τώρα λίγο πιο μπροστά, από το γάργαρο νερό που ξεχειλίζει από τα σπλάχνα της Βελούνας ,κάτω από της γέρικες Βελανιδιές. Μια  πηγή όμως που δεν θα φτάσει σαν εικόνα στα μάτια μου γιατί στρίβω προς τον Προφήτη Ηλία για την πρώτη στάση της διαδρομή μου

  «Που λέτε: ο μόνος δρόμος είναι η Ανατολή» είχε πει  ο Οδυσσέας Ελύτης και αυτός ο «δρόμος» με βγάζει στο Ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Εκεί στο μικρό προαύλιο ετοιμάζομαι να γευτώ το σμίξιμο της νύχτας με την ημέρα…

…Λαγκάβιτσα και Καλαμάς τώρα έχουν συμμαχήσει και έχουν πλάσει ένα ονειρεμένο σκηνικό από κάτω, με τη μορφή ενός απέραντου πέπλου ομίχλης που έχει αγκαλιάσει τα πάντα …μόνο η χιονισμένη Μουργκάνα και ο Κασιδιάρης πιο πίσω είναι εκεί για να δώσουν το όριο στην απεραντοσύνη της ομορφιάς. Τα σύννεφα εκεί κάτω παίρνουν τώρα ένα απαλό πορφυρό χρώμα και μαρτυρούν.... την Ανατολή.
Εδώ καθισμένος στον Προφήτη Ηλία…ο Ήλιος ορθώνεται από την Πίνδο και το φως του αντανακλάται και κατρακυλάει ακόμα μια φορά από την κορυφή της Βελούνας και  έρχεται να “φωτίσει” και τις πιο βαθιές πτυχές της ψυχής μου…είναι αυτό το πρώτο φως που έρχεται να «καυτηριάσει» και να εξαφανίσει την οργή, την απελπισία τον πόνο και το μίσος που μας κυριεύει αυτόν τον καιρό.

  Έτοιμος πια συνεχίζω την ανάβαση για την κορυφή.

Λίγες μέρες πριν είχα ζητήσει την βοήθεια του Μιχάλη  για την διαδρομή της ανάβασης και μου είχε πει ότι αριστερά από την πηγή, το ρέμα ανάμεσα από της βελανιδιές θα με οδηγούσε προς της κορυφές εκεί πάνω. Αλλά σαν εραστής του φωτός προτιμώ την διαδρομή από την ηλιόλουστη γραμμή των βράχων που σχηματίζεται ακριβώς πάνω από ο Ξωκλήσι. Με προσεκτικές δρασκελιές ανάμεσα στα βράχια συνεχίζω την ανάβαση και σε μια στιγμή καθώς γυρνάω να κοιτάξω πίσω μου …το χωριό Λύκου αναδύεται μέσα από τα σύννεφα και γίνεται…Χαραυγή.

Τελικά ο εμπνευστής του νεότερου ονόματος του χωριού θα πρέπει να απόλαυσε τη απίστευτη ομορφιά,  την ώρα που το πρώτο σκίρτημα του Ήλιου απλώνεται πάνω στο χωριό και εμπνεύστηκε το όνομα Χαραυγή (Λύκου) …όνομα που πιστεύω ότι το χωριό κερδίζει επάξια.

Τα πρώτα δέντρα πια παίρνουν την σκυτάλη από τα επικίνδυνα βράχια. Μεγάλες γέρικες βελανιδιές με περικυκλώνουν και με αγκαλιάζουν με τα τεράστια κλαδιά τους. Ανάμεσα από αυτά ξεγλιστράει και παιγνιδίζει το φως του ήλιου συντροφεύοντας με μέχρι το καθαρό πεδίο λίγες δεκάδες μέτρα από τις πρώτες κορυφές.  

Από αυτό το σημείο απολαμβάνω ξανά το όμορφο φαινόμενο όπως και από την Μίχλα  πριν λίγους μήνες: τα σύννεφα που κάλυπταν όλη την περιοχή αποτραβιούνται, λες και η ροή της Λαγκάβιτσας τα μαζεύει  Τα παίρνει μαζί της και τα παραδίδει, δίπλα από την Ραβενή, στον Καλαμά που με την σειρά του τα σπρώχνει και τα εξαφανίζει μέσα στο Φαράγγι . Και τι μένει πίσω;….η εξαιρετική εικόνα .. όπου ο λαμπερός ήλιος μαζί  τον καταγάλανο ουρανό εμφανίστηκαν σήμερα για να ταρακουνήσουν και να ξυπνήσουν την Φύση από τον χειμωνιάτικο της λήθαργο.

  Σε όλες τις αναβάσεις που έχω κάνει, λίγο πριν την κορυφογραμμή έχω πάντα την λαχτάρα του θεατή που περιμένει να ανοίξει η αυλαία και να πλημμυρίσουν τα μάτια του με τις πρώτες εικόνες του θεάματος. Η Αυλαία σηκώνεται…...και… Πράξη Πρώτη: επιτέλους η ματιά ξεχύνεται προς την άλλη μεριά της Βελούνας …εστιάζει μακριά, πρώτα στο Αγιονήσι στον κόλπο της Ηγουμενίτσας, περνάει μέσα από τα Στενά του Λάγγαρη και ανηφορίζοντας συναντάει την Κεραμίτσα .

Πράξη Δεύτερη…..το αλώνι στο ίσιωμα  πριν τις δύο ψηλότερες κορυφές του βουνού, υπενθύμιση του ότι εδώ πάνω ο κόσμος ανέβαινε, όχι για μια προσωπική “τρέλα” που ελληνικά το λέμε Hobby αλλά για να κατεργαστεί την τροφή που θα θρέψει τις οικογένειες του.

Φτάνοντας στην πρώτη κορυφή με την κεραία και του πετρόχτιστο εικόνισμα θα ονομάσω την Τρίτη Πράξη του θεάματος …Τραγική,  αφού για άλλη μια φορά οι διάσπαρτες οχυρώσεις που εδώ και ώρα έχω συναντήσει, μου ξαναφέρνουν τους ίδιους συλλογισμούς από το απέναντι Βουνό  …εδώ θα περιοριστώ σε μία φράση.... Ψυχή Βαθεία …για τα “παλικάρια” αγόρια και κορίτσια που με τα γυμνά τους χέρια έφτιαξαν αυτά τα μετερίζια για να υπερασπιστούν τα πιστεύω τους.

 Τελευταία Πράξη .....η Αγαλλίαση στα 1201 μέτρα και δίπλα στο χαλασμένο ορόσημο στριφογυρίζω να απολαύσω την απεριόριστη θεά που προσφέρει η κορυφή και τελικά "ευθυγραμμίζομαι" στην νοητή γραμμή των κορυφών που μου έχουν προσφέρει το ίδιο συναίσθημα… η χιονισμένη Μουργκάνα, η Βελούνα που με φιλοξενεί, η Χιονίστρα και λίγο, κριμένα, από πίσω  ο Γκορίλας με τα Όρη του Σουλίου (Άλισσος)…κάθε πάτημα και μια στιγμή  που σου κόβει την Ανάσα…..

   Ώρα πια για να γνωρίσω και τη άλλη πλαγιά του βουνού, κατηφορίζοντας από τα δυτικά ακολουθώντας τον  χωματόδρομο λίγο πιο κάτω. Εδώ το τοπίο είναι σχεδόν γυμνό  με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όμως τις βελανιδιές που προσπαθούν να γαντζωθούν στις σάρες του βουνού.

 Ο δρόμος με φέρνει στην Κεραμίτσα λίγο πριν την «αγγίξει» η Άνοιξη και ζηλεύω τον οδοιπόρο που θα διασχίσει το χωριό όταν θα είναι πνιγμένο από το «ανθισμένο» λευκό ροζ των αμυγδαλιών και  το κόκκινο μωβ των  κουτσουπιών.

Φτάνοντας πια στη δημοσιά με τραβάει ο γάργαρος ήχος από τις Βρύσες του χωριού Εκεί, κάτω από τα πεύκα, ο ήχος και η γεύση  του νερού προσφέρει την απόλυτη ξεκούραση. Λίγο πιο πέρα στέκομαι κάτω από το Καμπαναριό στην πλατεία. Από το 1828 στέκετε και αφουγκράζεται τις χαρές, τις λύπες των γενιών τις Κεραμίτσας. Και μιλώντας για γενιές κάποια προηγούμενη με ξεπροβοδίζει λίγο πιο κάτω. Ο λόγος για ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που κάθονται σε ένα παγκάκι στην άκρη του δρόμου απολαμβάνοντας την ηλιόλουστη μέρα. Τι πιο καλύτερο κατευόδιο από την καλοσυνάτη καλημέρα δύο βετεράνων της Ζωής.

  Στον Αϊ Θανάση, στην έξοδο του χωριού, κανονικά θα έπρεπε να τελειώσω αυτή την περιήγηση αλλά, κάτι αυτός ο ήλιος που μεσουρανεί έχοντας δώσει τόσο ζωντάνια στην φύση και κάτι η Βελούνα που με παρακολουθεί από πάνω.... και έτσι δεν αργώ να αποφασίσω να ανέβω ξανά στις πλαγιές της και να γυρίσω από κει, πίσω στη Χαραυγή.

Λοιπόν….Ανάβαση πάλι!!! 

   Φτάνοντας στο νότιο άκρο του βουνού (Ύψωμα 895), πάνω από το Ξωκλήσι του Αγ. Κωνσταντίνου, ξεχωρίζω το Κάστρο της Ραβενής, άγρυπνο φρουρό της εισόδου του Φαραγγιού που διασχίζει ο Καλαμάς. Στη συνέχεια επιστροφή στο μονοπάτι τις ανάβασης που θα με κατεβάσει αυτή τη φορά στον Προφήτη Ηλία αλλά και για να ξαποστάσω στην πηγή που δεν είδα το πρωί.  Ήχος… ήταν το νερό της, πριν περίπου 9 ώρες που με καλωσόριζε…. τώρα είναι Δροσιά στα χείλια μου για να με ξεδιψάσει.
 Λίγο πιο χαμηλά παρακάμπτω λίγο για μια τελευταία στάση στον Αϊ Νικόλα, ξωκλήσι με όμορφη θεά προς τη κοιλάδα της Λαγγάβιτσας. Και το τέλος της πορείας με βρίσκει πια πίσω στην γραφική πλατεία της Χαραυγής.

Νόστος ήταν η πρώτη λέξη …Νόστος είναι και η τελευταία αλλά όχι για μένα, αφού η Βελούνα με εξάγνισε προσφέροντας τις ομορφιές της. Νόστος είναι αυτό που καρτερούν  οι  παραδοσιακές εξώπορτες των σπιτιών του χωριού για να ανοίξουν ξανά ώστε να αποκτήσει πνοή πάλι και αυτό το χωριό της Μουργκάνας………….

Ευχαριστώ Μιχάλη

Διαδρομή: Wikiloc

                                        .......δίπλα στο χαλασμένο ορόσημο στριφογυρίζω 

                                             να απολαύσω την απεριόριστη θεά ..............                                              

Χάραμα στην Πλατεία της ...Χαραυγής

...ο ουρανός ξυπνάει  και αφήνει μια πορτοκαλί γραμμή εκεί που σμίγει με τα βουνά της Πίνδου…

«Που λέτε: ο μόνος δρόμος είναι η Ανατολή» 
                                        Οδυσσέας Ελύτης 

..το Τσαρακλιμανι (Καλλιθέα) ξυπνά...

...προσεκτικές δρασκελιές ανάμεσα στα βράχια...και αφήνω πίσω μου τον Προφήτη Ηλία.....

 "......γέρικες βελανιδιές με περικυκλώνουν και με αγκαλιάζουν με τα τεράστια κλαδιά τους. Ανάμεσα από αυτά ξεγλιστράει και παιγνιδίζει το φως του ήλιου....."

       Το Αλώνι

Το εικόνισμα και η Κεραία

..το εικόνισμα αγναντεύει προς το Φαρμακοβούνι...

..Η Βελούνα και η Μουργκάνα..

Ψυχή Βαθεία …για τα “παλικάρια” αγόρια και κορίτσια που με τα γυμνά τους χέρια έφτιαξαν αυτά τα μετερίζια

Σκοπιά ....πάνω απο του Λύκου

Ο κόλπος της Ηγουμενίτσας

.....βελανιδιές που προσπαθούν να γαντζωθούν στις σάρες του βουνού.....

...ξεδίψασμα

το Καμπαναριό στην πλατεία.της Κεραμίτσας

...ανεβαίνοντας μια τελευταία ματιά στη Κεραμίτσα

Η Ραβενή

το Τσαρακλιμανι (Καλλιθέα)

          ..προς τον Προφήτη Ηλία






























             .... η πηγή

Ο Άγιος Νικόλαος

Το Καμπαναριό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

               ............Νόστος.............