Στον Κεφαλόβρυσο, στη "μάνα του νερού", σε ένα από τα πιο όμορφα και πολυφωτογραφημένα μέρη της Μουργκάνας γίνεται κάθε χρόνο το ημερήσιο πανηγύρι του προφήτη Ηλία.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα πανηγύρια της περιοχής και όσοι μπορέσουν να βρεθούν στο καταπληκτικό αυτό μέρος δίπλα στο ποτάμι, κάτω από τα δασιά τα πλατάνια θα απολαύσουν σίγουρα μια αξέχαστη εμπειρία.
Τώρα, γιατί ένα τόσο όμορφο μέρος έχει μείνει εντελώς ανεκμετάλλευτο όλα αυτά τα χρόνια είναι απορίας άξιον, αλλά είναι ένα θέμα που θα το θέσουμε, και πάλι, κάποια άλλη στιγμή.
Κεφαλόβρυσο / Λαγκάβιτσα, 20 Ιουλίου 1960.
Εικόνες από μια άλλη εποχή, μισό αιώνα πριν, τότε που κάθε οικογένεια μαζεμένη γύρω από μια απλωμένη κουρελού, κάτω από τα ψηλά πλατάνια, έχοντας φέρει από το σπίτι φαγητά και πίτες, πίνοντας αναψυκτικά και μπύρες που ήταν παγωμένα στο βαρέλι με τον πάγο, με καρπούζια και πεπόνια που δροσίζονταν στα γάργαρα νερά των πηγών της Λαγκάβιτσας, γιόρταζε και διασκέδαζε στο πανηγύρι του Αϊ-Λιά. Και μεις μικρά παιδιά να τριγυρίζουμε στους πάγκους των μικροπωλητών, χαζεύοντας τα παιχνίδια και τα γλυκίσματα που ήταν απλωμένα μπροστά μας.
Αναμνήσεις και νοσταλγία... από τα χρόνια που ο κόσμος, με πολύ λίγα υλικά αγαθά, ζούσε πραγματικά τις στιγμές, διασκέδαζε ουσιατικά και χαίρονταν με κάθε ευκαιρία! Τώρα, στην εποχή της αφθονίας, δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν. Προς το καλύτερο; Ποιος ξέρει..
Και ανάμεσα σε όλα αυτά η ανάμνηση που χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη μου:
Σάββατο, 20 Ιουλίου 1974. Στο πανηγύρι του Αϊ-Λιά. Χαρά, ξεγνοιασιά, ξεφάντωμα. Ώσπου ξαφνικά πανικός, φωνές ουρλιαχτά! Επιστράτευση. Πόλεμος. Οι Τούρκοι μπήκαν στην Κύπρο... Ήμουν τότε 7 χρονών και βαθιά μέσα μου είναι χαραγμένες αυτές οι φωνές και το κλάμα όλων, που βιαστικά μάζευαν τα πράγματά τους χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι έχει συμβεί. Και μαζί τους να κλαίω ασταμάτητα και γω, γιατί θα έφευγε ο πατέρας μου, ο Βαγγέλης, που νόμιζα πως θα πάει στον πόλεμο και θα σκοτωθεί...
Τον βλέπω τώρα στη φωτογραφία, με τη γιαγιά μου τη Μαρία, τις θείες μου Αθηνά και Βασίλω και με τους άλλους Γλουστινούς -που δυστυχώς δεν θυμάμαι τα ονόματά τους- να κάθονται όλοι μαζί και να τρώνε απ' το ίδιο πιάτο και ζηλεύω την καθαρότητα του προσώπου τους και το γνήσιο χαμόγελό τους. Οι περισσότεροι έχουν φύγει από κοντά μας, όμως θα εξακολουθούν να υπάρχουν στις αναμνήσεις και προπάντων στην καρδιά μας.
[Πουλίζος Χριστόφορος]
Χρόνια πολλά σε όλους!!!
